Lokal Amnezi

gözyaşlarını boğumluyordu  bazıları bazıları handiyse baygın yaştan sadece bir nilüfer gülümsüyordu pembeden ala dönmüş benzi enjekte damarında LSD tapınak müdavimleri  susmaktan duaya gebelenirken güneş salıncaktan iniyordu tepemize sahradan kum getiren bir zenci belirdi yolda belirdi yolda bir zenci iskemleye çöktü o da  müdavimlerin arasına bazıları bayılmamak için döküyordu sanki iç'i elzem olanı tanıyorlardı rahimlerin ve rahmetin durmayacağını nilüfer, meth düzüyordu kendine kahkahaya boğulmuş sıçana dönüşmüştü şimdi o da biliyordu : temmuzların artık hiç bitmeyeceğini zenci torbasına el attı  avuçladı ömrü  savurdu üzerimize zerreleşmiş taneler saliseyle gölgeye kıvrılıp aslına döndü ve yoluna devam etti zenci nilüfer solmuştu eğinlerimizdeki apseler sönmüştü acı yoktu artık acı yoktu artık  sadece her şeyden habersiz çocuk: ne güzel bilmiyor, aforizmalar öldürür ...

Bakınız, günlük adı altında bir sene acıyı devirmişim. Biraz blues'e dalıp imtihanlardan kalmışım. Kanımdan bir beden gömüp -uzaklara demirlemişim. Kendimi sigara hususunda iyice geliştirip tiryakilik sınavına hazırlanmışım. Taze bir ayrılık kokusundan ürkecek kadar yalnızlığımı giderememişim. Olası bir felaketten korkmak diye bir şeyi unutmuşum. Durulmaktan nasibimi kaybederek almışım. Kendimi yazmaya vermek adı altında kendimi bulmaya çıkmışım.  Sonuç olarak da elimde "hiçbir şey" kalmış bulamadığım kendimi toprakta boğmuşum. Yazımdan seçimlerime kadar bütün yanlışlarım çoğalmış bir doğrunun huzurunda kurban edilmeyi beklemekteyim. Adım atmam gerek lakin bütün yanlışlar baldırlarımı çökertmiş.. kıvranmaktayım.  Bir deneyim olarak kardeşimi kaybetmişim. Bir deneyim olarak tonikle tadımı bozmuşum. Bir deneyim olarak yirmi birinci yüzyıla uygun bir dille kaygılanmışım. Bir deneyim olarak "hangi ara" sorularına vakıf olmuş cevapsız kalmışım. Ahanda müstearın...

Bütün paçavralar buradaydı Burnumun ucunda biten Mukayeseye tabi tutulmayan esirlerin Acı soluğunu duyacak kadar Yakınlardı bana "Sesinin zerresi, kovmalı buradan paçavraları. Belki de sadece acımalı ve bana doğru bakmalısın. Metrenin binlere tabi tutulduğu ıraklıklardan." Gün anlamsız solurken zamanın koynunda Gülüyor bütün yaratılmış Mevhuma gark olmuş evvel zamanda bu yüreğin sessizliği İnanma sakın! "Bu berduş muhtaçlığından, utancından bu hallerde volta atar durmadan Zerrenden koparsa bir parça daha Bulayım onu, alayım sırtıma Ölürsem sevgimin neticesini Sırtımda götürmek bir aleme daha." Haberimi uçurmasınlar sana Ölüm hep koynumda alev ısıtır Haberimi uçurmasınlar sana Bilirsin sen Ben yaşarken de çoğu kez ölmüştüm aslında Er geç kavuşmak ırak ışıkları yakın eder Solurum artık dağlardan esen Berrak ve çarpıcı rüzgarların içindeki Seni Bir özlemdir bu zerrenin zerresine Bir ölümdür bu intiharsız yavaşlıkta Bir paçavradan ibaret...

güneş ağaçların ensesine üflerken sıcak nefesini oturmuş ne yapacağımı düşünüyordum beni biliyor musunuz bilmem ama ki umrumda da değil bu durum neyse işte ben beyler ve kadınlar.. artık hiç bir şey düşünemeyen ve her nasılsa her şeyi de kendine dert olarak edinebilen birisi oldum ve çıkamadım bu durumdan bu sabah kendime cehennemden bir sandalye ayarladım kıçımı koydum sandalyeye lanet olası hayatımın en berrak yerlerini yazmaya yeltendim sabah 6.32 neyin kafasını yaşıyorum onu da bilmiyorum bu saatte oturdum ve bu satırları yazıyorum lanet olsun HANK ! neyse asıl konuya dönelim baylar ve siz kadınlar lanet olası hayatımın en berrak taraflarını anlatmaya doğru kürekleri asılalım : evrenin gizini gözlerinde taşıyan insanlar gördüm ben tanıyamadan onları , çekip gitme gereği hissettiler kalplerinde ve bunu dert edindim lanet olsun tam kepazeyim değil mi.. neyse devam edeyim : kendimle baş başa kaldığım saatlerde de ölüm kalbime doğru geliyor ordusuyla nedense gözl...